Bəzən elə olur ki, insanlar uzun illər bir yerdə yaşaya bilirlər, lakin bir-birlərini sevdiklərini hiss etmirlər və yalnız rahatlıq və vərdiş üzündən birlikdə qalırlar: qonşular kimi və ya qardaş-bacı kimi. Psixoloq Stanislav Samburski Gazeta.Ru-ya bildirib ki, biz “vərdiş” deyəndə çox vaxt incitməyən, bizi narahat etməyən, gəmini yelləməyən hər şeyi nəzərdə tuturuq.
“Ancaq səmimi olaq. Vərdiş nə incəlikdir, nə də ehtirasdır. Bu, proqnozlaşdırıla bilənlikdir. Bu, ssenarini yenidən qurmaq üçün əlavə enerji sərf etmək istəməyən beyindir: qalx, qəhvə, səhər yeməyi, “sabahınız xeyir”, messencer, iş, “günün necə keçdi?”, yat.
Rahat ola bilər – əgər onun altında emosional bir nüvə varsa. Və havasız ola bilər – məzmunsuz bir qabıqdırsa “dedi.
Psixologiyada buna emosional ətalət deyilir: bir əlaqə canlı hiss olduğu üçün deyil, tanış trayektoriya ilə hərəkət etmək dayanıb “hara gedirik?” sualını verməkdən daha asan olduğu üçün davam etdikdə.
Sevginin həmişə atəşfəşanlıq olması böyük bir yanlış fikirdir. Bir əlaqənin başlanğıcındakı atəşfəşanlıq hormonların artması ilə təmin edilir. Sonra hormonlar qıcıqlanmağı dayandırır və emosional atəşfəşanlıq romantik tonqalla əvəzlənir, daha sonra rahat, isti sobaya çevrilir. Ancaq uzun müddət istilik hiss etməmisinizsə, ərinizə və ya arvadınıza daha yaxın olmaq istəmirsinizsə, düşüncələrinizi, planlarınızı və təcrübələrinizi bölüşməyi dayandırın – bəlkə də bu, artıq soba deyil, kömürdür.
“Müştərilər tez-tez deyirlər: hər şey qaydasındadır, ərim içki içmir, qışqırmır, evə pul gətirir. Amma biz otaq yoldaşı kimi yaşayırıq. Qadın bilmir ki, münasibətdə qalmaq istəyir, ya yox, çünki “mən başqa heç kimlə görüşməsəm necə olarsa, hamı üçün belədir”. Bu “hamı belədir” ən təhlükəli yanlış anlayışlardan biridir, “Və belə olmamalıdır”.
